Zomervakantie,……
Na de laatste les, besluit ik in de zomervakantie me te richten op het contact met mijn zielendier; de kristallen draak. Ook houd ik me bezig met wat innerlijke kind werk.
Het boek van Susanne Hühn – Het helen van je innerlijke kind spreekt me aan en ik lees het door. Dankzij het boek ga ik op zoek naar oud speelgoed waar ik vroeger mee speelde om zo een beter beeld te kunnen krijgen van het kind dat ik vroeger was. Het valt me op dat ik heel erg van My Little Pony, de troetelberen, poppels en troeliewoelies hield. Knuffelbeesten en magische figuren kon ik eindeloos mee spelen. Ik bevond me graag ik de magische wereld van die wezens. Met name poppen vond ik niks. Helaas hebben mijn ouders niks bewaard van mijn oude speelgoed en via marktplaats tik ik wat troetelberen, en My Little pony’s op de kop. Ik voel me stukje bij beetje weer dat kind dat prachtige magische werelden kon bedenken.
Ondertussen mediteer ik ook met wat drakenmuziek dat ik via YouTube vind. In één van mijn meditaties leg ik contact met mijn zielendier en kom ik achter de naam van mijn kristallen draak. Ik ben één met de draak en vlieg hoog en snel door de luchten van magische werelden. Ik voel dat ik de beschermer ben van alle magische wezens in die werelden.
Ik voel mijn hartchakra beter en ben blij dat ik mijn kinderlijke fantasie weer mag laten stromen.
Dan,….. komt 10 augustus.
De dag dat we mijn schoonvader levenloos aantroffen in zijn tuinhuisje.
De paniek, het 112-gesprek en de reanimatie-poging van mij en mijn man heeft mijn zoontje van vier allemaal op kleine afstand aanschouwd. De impact van deze gebeurtenis was niet alleen groot bij ons volwassenen, maar ook bij onze zoon.
Vanwege de enorme impact bij onze zoon, hebben we besloten hem mee te nemen in het rouwproces. We hebben mijn zoontje afscheid laten nemen van zijn opa in het uitvaartcentrum en ook het afsluiten van de kist gevolgd door de crematieplechtigheid heeft hij volledig bijgewoond.
De dood hebben wij uitgelegd als het lichaam dat niet meer werkt op deze fysieke aarde. De ziel van zijn opa is licht geworden en daar kan hij mee praten als hij maar wil. Als hij opa wil zien, kan hij ’s nachts omhoog kijken naar de sterren.
We praten openlijk over onze gevoelens en emoties en proberen mijn zoontje ruimte te bieden om ook zijn gevoelens te uiten door met hem te knutselen en te praten over de dood. Nu een maand verder, gaat het gelukkig redelijk met mijn zoontje. Naar bed gaan is nog een drama, want hij wil niet alleen “achterblijven”, maar die angst zal langzaam moeten slijten. Tot die tijd slaapt hij met de deur open en een lichtje in zijn kamer.
Drie weken later ben ik echter nog enorm aan het worstelen met mijn eigen ervaringen van 10 augustus.
Op het moment dat ik de hulpverlener van 112 aan de lijn had en ik aangeef dat ik kan reanimeren vanwege mijn EHBO-diploma, voelde ik een innerlijke weerstand opkomen en de woorden “niet doen meisje.” Ik voelde gelijk een schuldreactie, want waarom voelde ik weerstand om mijn schoonvader te reanimeren? Ik begrijp het niet. Pas na de crematieplechtigheid komt op het moment dat ik alleen thuis ben de realisatie binnen dat ik mijn schoonvader heb horen praten. Als spirit wilde hij niet dat ik hem zou reanimeren. Hij vond het goed zo. Op het moment dat ik me dit realiseer kunnen de tranen eindelijk vrijelijk over mijn wangen rollen en kan ik mijn emoties laten gaan.
Dan nemen boosheid en frustratie bezit van mij. Heel vaak heb ik in de opleiding te horen gekregen dat communiceren met overleden spirits een talent zou zijn van mij. Ik heb mijn schoonvader gevoeld en gehoord, maar waarom kan ik niet zelf bepalen wanneer dit gebeurd? Waarom overkomt het me, in plaats van dat ik er grip op heb? Ik zit met zoveel vragen aan mijn schoonvader.
Ik twijfel ineens aan mijn vermogens en gevoelens. Ik voel me gevangen in een soort twilightzone. Veel vrienden vragen hoe het met me gaat, maar ik heb geen antwoord. Ik weet het niet, ik zie het niet, ik begrijp het niet. Dus ik heb geen antwoord. Ik beluit de docenten te mailen dat ik midden in een rouwproces zit, met een kind dat ook een trauma moet verwerken.
Ik geef aan dat ik niet weet of ik de eerste lessen in september bij ga wonen. De docenten geven aan dat de eerste dag in het teken zou staan van het voelen en lezen van leylijnen, maar ook dat we een healing zouden gaan geven aan overleden spirits. Ze adviseerden mij om wel te komen, omdat leylijnen heel helend kunnen werken, maar gezien de healing op overleden spirits twijfel ik.
Ik twijfel dagenlang of ik moet gaan…
Met het lood in mijn schoenen, mijn lunch klaargemaakt en ingepakt door mijn man, sta ik zaterdag 8 september voor Djoj waar we ons verzamelen die dag voor de Reading-opleiding….
Myst