Berichten

,

Zomervakantie,……

Na de laatste les, besluit ik in de zomervakantie me te richten op het contact met mijn zielendier; de kristallen draak. Ook houd ik me bezig met wat innerlijke kind werk.

Het boek van Susanne Hühn – Het helen van je innerlijke kind spreekt me aan en ik lees het door. Dankzij het boek ga ik op zoek naar oud speelgoed waar ik vroeger mee speelde om zo een beter beeld te kunnen krijgen van het kind dat ik vroeger was. Het valt me op dat ik heel erg van My Little Pony, de troetelberen, poppels en troeliewoelies hield. Knuffelbeesten en magische figuren kon ik eindeloos mee spelen. Ik bevond me graag ik de magische wereld van die wezens. Met name poppen vond ik niks. Helaas hebben mijn ouders niks bewaard van mijn oude speelgoed en via marktplaats tik ik wat troetelberen, en My Little pony’s op de kop. Ik voel me stukje bij beetje weer dat kind dat prachtige magische werelden kon bedenken.

Ondertussen mediteer ik ook met wat drakenmuziek dat ik via YouTube vind. In één van mijn meditaties leg ik contact met mijn zielendier en kom ik achter de naam van mijn kristallen draak. Ik ben één met de draak en vlieg hoog en snel door de luchten van magische werelden. Ik voel dat ik de beschermer ben van alle magische wezens in die werelden.
Ik voel mijn hartchakra beter en ben blij dat ik mijn kinderlijke fantasie weer mag laten stromen.

Dan,….. komt 10 augustus.

De dag dat we mijn schoonvader levenloos aantroffen in zijn tuinhuisje.
De paniek, het 112-gesprek en de reanimatie-poging van mij en mijn man heeft mijn zoontje van vier allemaal op kleine afstand aanschouwd. De impact van deze gebeurtenis was niet alleen groot bij ons volwassenen, maar ook bij onze zoon.
Vanwege de enorme impact bij onze zoon, hebben we besloten hem mee te nemen in het rouwproces. We hebben mijn zoontje afscheid laten nemen van zijn opa in het uitvaartcentrum en ook het afsluiten van de kist gevolgd door de crematieplechtigheid heeft hij volledig bijgewoond.
De dood hebben wij uitgelegd als het lichaam dat niet meer werkt op deze fysieke aarde. De ziel van zijn opa is licht geworden en daar kan hij mee praten als hij maar wil. Als hij opa wil zien, kan hij ’s nachts omhoog kijken naar de sterren.
We praten openlijk over onze gevoelens en emoties en proberen mijn zoontje ruimte te bieden om ook zijn gevoelens te uiten door met hem te knutselen en te praten over de dood. Nu een maand verder, gaat het gelukkig redelijk met mijn zoontje. Naar bed gaan is nog een drama, want hij wil niet alleen “achterblijven”, maar die angst zal langzaam moeten slijten. Tot die tijd slaapt hij met de deur open en een lichtje in zijn kamer.

Drie weken later ben ik echter nog enorm aan het worstelen met mijn eigen ervaringen van 10 augustus.
Op het moment dat ik de hulpverlener van 112 aan de lijn had en ik aangeef dat ik kan reanimeren vanwege mijn EHBO-diploma, voelde ik een innerlijke weerstand opkomen en de woorden “niet doen meisje.” Ik voelde gelijk een schuldreactie, want waarom voelde ik weerstand om mijn schoonvader te reanimeren? Ik begrijp het niet. Pas na de crematieplechtigheid komt op het moment dat ik alleen thuis ben de realisatie binnen dat ik mijn schoonvader heb horen praten. Als spirit wilde hij niet dat ik hem zou reanimeren. Hij vond het goed zo. Op het moment dat ik me dit realiseer kunnen de tranen eindelijk vrijelijk over mijn wangen rollen en kan ik mijn emoties laten gaan.

Dan nemen boosheid en frustratie bezit van mij. Heel vaak heb ik in de opleiding te horen gekregen dat communiceren met overleden spirits een talent zou zijn van mij. Ik heb mijn schoonvader gevoeld en gehoord, maar waarom kan ik niet zelf bepalen wanneer dit gebeurd? Waarom overkomt het me, in plaats van dat ik er grip op heb? Ik zit met zoveel vragen aan mijn schoonvader.

Ik twijfel ineens aan mijn vermogens en gevoelens. Ik voel me gevangen in een soort twilightzone. Veel vrienden vragen hoe het met me gaat, maar ik heb geen antwoord. Ik weet het niet, ik zie het niet, ik begrijp het niet. Dus ik heb geen antwoord. Ik beluit de docenten te mailen dat ik midden in een rouwproces zit, met een kind dat ook een trauma moet verwerken.

Ik geef aan dat ik niet weet of ik de eerste lessen in september bij ga wonen. De docenten geven aan dat de eerste dag in het teken zou staan van het voelen en lezen van leylijnen, maar ook dat we een healing zouden gaan geven aan overleden spirits. Ze adviseerden mij om wel te komen, omdat leylijnen heel helend kunnen werken, maar gezien de healing op overleden spirits twijfel ik.

Ik twijfel dagenlang of ik moet gaan…

Met het lood in mijn schoenen, mijn lunch klaargemaakt en ingepakt door mijn man, sta ik zaterdag 8 september voor Djoj waar we ons verzamelen die dag voor de Reading-opleiding….

Myst

, ,

Reading-Opleiding – Dag 17

Deze keer beginnen we de dag met een Hara-energieoefening. Dit is een krachtigere manier dan een gewone gronding om de energie weer te kunnen laten stromen in ons systeem. We visualiseren dat we het beste uit de aarde en de kosmos halen dat we op dit moment nodig hebben om het beste hier op aarde te kunnen geven. Zonder dat ik weet waarom, word ik emotioneel tijdens deze oefening.

Vlak daarna gaan we verder met een visualisatieoefening waarbij we gaan kijken naar onze missie in het leven hier op aarde. Ik voel dat mijn hart- en keelchakra compleet blokkeren. Deze blokkade is zo erg dat ik hartkloppingen en enorme keelpijn krijg. Ik voel me zodanig oncomfortabel dat ik mijn ogen open, en heen en weer schuif in de stoel waarin ik zit. Terwijl de docent verdergaat met de oefening komt de docente mij helpen. Ze helpt de energie weer door mijn hartchakra te laten stromen, en ik moet zachtjes huilen. Ze fluistert in mijn oor dat ik een innerlijk kind trauma heb waarbij schuldgevoelens naar binnen zijn geslagen. Ik kon mijn ouders niet gelukkig maken als kind, maar daar voelde ik me wel verantwoordelijk voor.

Als het pauze is, eet iedereen in kleine groepjes buiten, maar ik nestel me even op de bank in de woonkamer bij de docenten. Ik voel me moe, emotioneel en gefrustreerd. Waarom blokkeer ik toch steeds als het gaat om mijn zielenmissie hier op aarde? Waarom weet ik nog steeds niet zo goed wat ik moet doen? Dan komt de docent naast me zitten en vraagt of het gaat. Ik vertel hoe ik me voel en dan vraagt hij of hij me mag helpen. De docent legt zijn hand op mijn hartchakra op mijn rug. Ik voel dat mijn hartchakra zich ontspant en dat voelt enorm onwennig. Dan komt er ineens een enorme power uit mijn hartchakra aan de voorkant. Ik voel enorm veel licht stralen en zachtjes lopen de tranen weer over mijn wangen. Als ik mijn ogen open, zie ik ook dat de docent tranen over zijn wangen heeft lopen. Hij zegt dat zo’n enorme power vast zetten in mijn hartchakra, ook echt een enorme power vraagt. Het is een heel sterk verdedigingsmechanisme dat ik ontwikkeld heb om mijn voortbestaan te kunnen waarborgen. In dit leven, maar zeker ook vorige levens. Nog voordat ik een vraag kan stellen, loopt de docent weer naar de rest en beginnen we weer met de les.

In de middag geven we elkaar een reading. We moeten in de reading specifiek kijken naar het zielendier van de ander en diens tegenhanger. Wat vertellen deze dieren ons over de ander?

Aangezien ik moe ben en even moet opladen, vraag ik of mijn klasgenoot wil beginnen met de reading. Ze ziet in eerste instantie een vlo en we krijgen onmiddellijk de slappe lach. Ze geeft aan dat de vlo de tegenhanger is van mijn zielendier, want ze voelt heel duidelijk dat de vlo niet mijn zielendier is maar de tegenhanger. De vlo is mijn manier om hier op aarde mijn zielendier te beschermen. De vlo is klein, springerig en kan knap hoog springen voor zo’n klein beestje. Is het ergens niet fijn om te blijven? Dan hop ik ergens anders heen. De docent loopt voorbij, blijft staan en luistert geanimeerd. Dan vraagt hij aan mijn klasgenootje of zij dit als mijn zielendier zag. Zij geeft aan dat ze mijn zielendier niet kan zien. De docent besluit haar op weg te helpen en komt erbij zitten. Mijn klasgenoot geeft aan dat ze geen beest te zien krijgt, alleen maar licht. Ze heeft het gevoel dat mijn zielendier niet van deze planeet afkomstig is. Op dat moment besef ik me dat ik wel weet wat mijn zielendier is wat zij moet zien, maar ik hou mijn mond. Mijn klasgenootje geeft weer aan dat ze heel veel licht ziet, maar daardoor verblind wordt. De docent geeft aan dat ze haar frequentie moet verhogen (lees bewustzijn). Dan praat mijn klasgenootje over een enorme power, en licht, maar ook dat ze ergens doorheen kan kijken. Net als door de vleugels van een libelle. Ze voelt dat ik heel snel naar de kosmos kan reizen, maar ook heel snel weer naar de aarde. Ik weet precies waar heling nodig is. Maar wat voor een zielendier dat is,……..
Dan vraagt de docent of ze wellicht naar een kristallen draak kijkt. Ik voel enorme erkenning in mijn lichaam en bij mijn klasgenootje stromen tranen uit haar gesloten ogen. Ze knikt ja, en zegt dat dat precies is wat ze nu kan zien. Ze kende dit wezen niet, maar nu de docent er een naam aan gaf, kon ze hem zien. Het is een dier uit de vijfde dimensie en inderdaad niet van aarde. “Je hebt een hoge trilling nodig in je bewustzijn wil je dit zielendier kunnen zien”, legt de docent uit. Als mijn klasgenootje haar ogen opent en mij aankijkt, zegt ze enorm geroerd te zijn door mijn zielendier.
Zo krachtig, puur en mooi. Ik kan niet anders dan haar bedanken voor deze erkenning en dus mooie reading.

De reading die ik mijn klasgenoot geef, is net zo bijzonder. Als de les al een paar dagen voorbij is, besluit ik mijn klasgenootje nog even te appen dat ik onder de indruk was van haar mythische zielendier en dat ik daar wat informatie over had gevonden op internet. Dan krijg ik terug dat ook zij nog zo geroerd was door mijn zielendier.

Wat maken we toch bijzondere dingen mee in deze opleiding.

Myst